Onder
het ijs is alles zwart.
Een licht plafond van stevig glas
wordt dichtgekrast met trage slagen
door de schaatsers op de plas.
Hun ijzers bonken als je hart.
Dit had je van je levensdagen
niet verwacht – geen moederschoot
zo koud, geen strijd zo smadelijk verloren:
na de ijstijd word je dood geboren
in een poldersloot.
Opeens is alles warm en goed.
Vanuit de diepte klinkt muziek.
Een vrouwenhand gaat door je haren.
Je ontspant. Dit is geluk.
Er is geen reden tot paniek.
Dan breekt een pikhaak door het ijs.
Je duwt hem weg, je wilt het niet.
Maar iemand trekt uit alle macht
totdat je, blauw van spijt en pijn,
opnieuw ter wereld bent gebracht.
Ik kan een hoop hebbe,
modder op me pijpe,
kots op straat, een portiek
met naalde stamp ik met droge oge
doorheen, daar ben ik
werkelijk hard in.
Maar hondestront in oktober,
net gelegd, warm nog,
onder me zole, nee!
Dit gedicht is een parodie op 'Jonge sla' van Rutger Kopland.
Kijk hier naar (een fragment van) de hit van de Raggende Manne 'Poep in je hoofd' waarop dit gedicht medegeïnspireerd is:
